PROLOG

Korytarze szpitali jeszcze dziewięć miesięcy temu nie kojarzyły mi się z zamartwianiem się i ciągłym wyczekiwaniem na lekarza, który coś powie - da znak, że wszystko w porządku. Kiedy Julia powiedziała mi o ciąży... skakałem z radości. Staraliśmy się od wielu miesięcy. 

Ale moja żona nie czuła się zbyt dobrze. Dowiedzieliśmy się, że ciąża może ją zabić i musimy rozważyć decyzję o usunięciu dziecka. Julia nie uroniła ani jednej łzy i nie czekała z decyzją. Od razu powiedziała, że podejmie każde ryzyko, żeby je urodzić.

Przecież to nasze maleństwo... - tak to wtedy określiła. Skłamałbym mówiąc, że nie próbowałem jej przekonywać do zmiany zdania. Była na mnie o to zła. Pewnie pomyślała, że go nie chcę...

Ale wróćmy do korytarzy szpitali. Widzę w nich lustro mojego strachu. Przez te dziewięć miesięcy byliśmy w wielu miejscach. W tym wszystko jest nowe i błyszczące. Niedawno przeprowadzono tutaj remont i sprzęt jest bardzo nowoczesny, ale moje uczucia nadal są takie same. To miejsce, to może być mój koniec.

Kilkadziesiąt minut później na korytarzu pojawił się lekarz, a ja wiedziałem, że coś jest nie tak. Znałem to spojrzenie. Kiedy lekarze mają do przekazania dobre wieści w ich oczach płynie lawa i tańczą iskierki. Natomiast kiedy informacje są złe spoglądają na ciebie jakby w tęczówkach panowała zima albo padał deszcz.

W jego oczach nie było nic z tych rzeczy. Pewnie mi powie, że mam być dobrej myśli bo robią co w ich mocy. Nie miałem pojęcia, że razem ze słowami, które wypowie lekarz zawali się cały mój świat.

Spokojnym i rzeczowym tonem poinformował mnie, że jestem od teraz ojcem zdrowego synka. 

Kiedy się uśmiechnąłem i zapytałem czy mogę pójść do żony i syna on zmarszczył brwi i poprosił, żebym usiadł... 

Ale...ale ja już wiedziałem co chce mi powiedzieć. Po moich policzkach popłynęły łzy a wewnątrz zapłonął ogień.

Lekarze zawsze muszą skończyć co zaczęli. Tak bardzo nie chciałem usłyszeć tych słów... kręciłem tylko głową przecząco.

Zrobiliśmy co w naszej mocy, żeby pańska żona przeżyła. Niestety jej serce przestało bić i nie udało się nam nic zrobić. Bardzo panu współczuję... - zrobił sobie chwilę przerwy i kontynuował - Może pan zobaczyć swojego syna.

W jednej chwili cieszyłem się jak nikt inny na świecie, a w drugiej już biegłem do toalety, żeby zwymiotować. Nie wiedziałem co robić...